ฝ่ายเบ้งเฮ๊กถอยทหารกลับมาค่ายหลายวัน แล้วเห็นขงเบ้งตั้งมั่นอยู่ จึงยกทหารมาเปนอันมากจะปล้นเอาค่ายขงเบ้ง ครั้นทหารกองหน้ายกมาถึง เห็นเพลิงในค่ายขงเบ้งสว่างอยู่ ก็ไม่อาจจะยกเข้าปล้นตั้งรออยู่จนเวลาเช้า ครั้นเบ้งเฮ๊กยกนาถึงทหารกองหน้าก็เข้าไปแจ้งเนื้อความทั้งปวงทุกประการ เบ้งเฮ็กได้ฟังดังนั้นคิดว่าขงเบ้งยกทหารกลับไปแล้วเปนมั่นคง จึงแกล้งจุดเพลิงไว้หวังจะให้เราสงไสย แล้วก็ยกทหารเข้าไปใกล้ เห็นค่ายขงเบ้งเงียบสงัดอยู่ทั้งสามค่าย มิได้มีทหารอยู่พิทักษ์รักษาเบ้งเฮ๊กจึงว่าชรอยขงเบ้งยกหนีไปแล้วเห็นจะทิ้งสเบียงอาหารไว้เปนอันมาก
เบ้งฮิวผู้น้องจึงว่า ซึ่งขงเบ้งละทิ้งค่ายเสียหนีไปนั้นไม่เห็นด้วย อันการทั้งนี้เห็นขงเบ้งจะคิดกลอุบายไว้ลวงเรา เบ้งเฮ๊กจึงว่า เจ้าว่านี้ไม่เห็นด้วย ซึ่งขงเบ้งทำกลไว้ดังนี้ ชรอยศึก
เมืองกังตั๋งแลเมืองฮูโต๋มาตีเสฉวนเปนมั่นคง ขงเบ้งจะรีบไปเปนการเร็ว จึงทำกลอุบายไว้หวังจะให้เราสงไสยมิให้ยกติดตามทันที จำเราจะยกทหารตามไปให้ทันจงได้
เบ้งเฮ๊กก็แบ่งทหารให้เข้าขนเสบียงในค่ายขงเบ้ง แล้วก็ยกทหารเลียบไปตามริมฝั่งหวังจะตามจับขงเบ้ง เบ้งเฮ็กแลข้ามฟากไปเห็นค่ายกล ซึ่งจูหลงตั้งไว้ในชายป่าริมนํ้านั้น ปักธงเธียวอยู่เปนอันมาก สำคัญว่าค่ายขงเบ้งพักอยู่ จึงเกณฑ์ทหารไปเที่ยวตัดไม้จะผูกแพข้ามตามไป พบเกิดลมพยุขงเบ้งก็จุดเพลิงสัญญาขึ้นทั้งสามด้าน ให้ทหารโห่ร้องตีม้าฬ่อฆ้องกลองล้อมรบเบ้งเฮ็กเข้ามา เบ้งเฮ็กเห็นดังนั้นก็ตกใจขึ้นกระบือ พาทหารฟันฝ่าออกจากที่ล้อมหนีตรงไปค่าย
