เบ้งเฮ๊กจึงว่าเรากับท่านเปนคนต่างแดนผิดภาษากัน ซึ่งเราจะสมัคอ่อนน้อมต่อท่านนั้นไม่ชอบ เพราะท่านชำนาญแต่กลอุบายฝ่ายเดียวหาชะนะเราด้วยฝีมือไม่ ขงเบ้งหัวเราะแล้วว่าบัดนี้เราจะปล่อยท่านไปอิก ท่านจะคิดทำศึกต่อไปหรือไม่ เบ้งเฮ๊กจึงว่า แม้นท่านมีคุณปล่อยข้าพเจ้าไปเมืองครั้งนี้แล้ว ข้าพเจ้าก็จะตั้งใจสนองคุณท่านมิได้คิดทำการศึกสืบไป
ขงเบ้งจึงว่าท่านไปแล้วให้คิดอ่านหน้าหลังจงดี เบ้งเฮ๊กก็มีความยินดีนักกราบขงเบ้งแล้วก็ลาออกไป พาทหารของตัวประมาณพันหนึ่งก็รีบไปทางฝ่ายเหนือ ครั้นเช้าพบเบ้งฮิวคุมทหารยกมา เบ้งฮิวจึงว่าแก่เบ้งเฮ๊กว่า ข้าพเจ้าคิดว่าขงเบ้งฆ่าพี่เสียแล้ว ข้าพเจ้าจึงส้องสุมได้ทหารเปนอันมาก ยกกลับมาหวังจะแก้แค้นขงเบ้ง เบ้งเฮ๊กได้ฟังดังนั้นก็คิดน้อยใจกอดน้องชายเข้าร้องไห้แล้วว่า แต่เราทำศึกมาก็เสียทีขงเบ้งทุกครั้งจนสิ้นกำลังแลความคิดเราแล้ว เราจะทำประการใดดีจึงจะได้ไชยชะนะแก่ขงเบ้ง
เบ้งฮิวจึงว่าขอให้พาทหารขึ้นไปขออาไศรยอยู่ กับโตสู้ไต้อ๋องณเขาอิมตองสัน เขานั้นเปนที่สำคัญชอบกลมีเขาเปนกำแพงรอบ ในนั้นเปนค่าย แล้วก็เปนที่ร้อนแม้นเราตั้งมั่นได้ในเขานั้นแล้ว ถึงขงเบ้งจะเห็นว่าเราไม่อ่อนน้อม จะยกไปติดตามก็จะเสียทีแก่เราเปนมั่นคง
เบ้งเฮ๊กได้ฟังดังนั้นเห็นชอบด้วย ก็พากันยกทหารไปถึงเขาอิมตองสัน จึงให้เบ้งฮิวขึ้นไปหาโตสู้ไต้อ๋องก่อนเปนทางคำนับจะขออาไศรยโตสู้
