เดินออกมาเห็นขงเบ้งจึงถามว่าท่านนี้มหาอุปราชเมืองเสฉวนฤๅ ขงเบ้งจึงหัวเราะตอบว่า เหตุไฉนท่านจึงรู้จักข้าพเจ้า
เบ้งเจียดจึงว่าข้าพเจ้ารู้นานอยู่แล้ว ว่ามหาอุปราชยกกองทัพมารบกับเบ้งเฮีก จะปราบในแดนอันนี้แล้ว เบ้งเจียดก็เชิญขงเบ้งเข้าไปในเรือน ขงเบ้งจึงว่าแก่เบ้งเจียดว่า รับสั่งพระเจ้าเล่าเสี้ยนให้ยกกองทัพมาปราบปรามเบ้งเฮ๊กให้อ่อนน้อมต่อเมืองเสฉวนจงได้ บัดนี้เบ้งเฮ๊กหนีเข้าไปอยู่ในเขาอิมตองสัน เรายกไปถึงทางตวันตก ทหารทั้งปวงลงกินน้ำในธารก็เปนใบ้ไปสิ้น เทพารักษ์บอกเราว่า ยาแก้น้ำนั้นมีอยู่ตำบลนี้เราจึงรีบมาหาท่านหวังจะเก็บยา ท่านจงเม็ตตาบอกให้เราด้วยจะได้แก้ชีวิตร์คนทั้งปวง
เบ้งเจียดจึงว่าตัวข้าพเจ้าเปนคนป่า หาควรที่มหาอุปราชจะมาหาไม่ จะใช้แต่ทหารเลวมาก็ได้ยาก็มีอยู่ที่หลังบ้าน มหาอุปราชจะต้องประสงค์สักเท่าใดก็ไปเก็บเอาเถิด แล้วเบ้งเจียดก็ให้เด็กพาอองเป๋งกับทหารซึ่งเปนใบ้นั้น ออกไปที่ธารน้ำทหารทั้งปวงได้กินน้ำนั้นเข้าไป ก็รากเสมหะร้ายออกมาพูดจาได้เปนปรกติดังเก่า เบ้งเจียดจึงว่าแก่ขงเบ้งว่าหนทางซึ่งท่านจะเข้าไปในเขาอิมตองสันนั้นกันดารนัก กอบด้วยสัตว์อันร้ายต่างๆ ท่านจงเก็บใบฮุยเหียบนี้ไปให้มากจะได้แก้อันตรายในทางนั้น ขงเบ้งได้ฟังดังนั้นมีความยินดีนัก จึงให้ทหารไปเก็บใบไม้นั้นมาเปนอันมาก แล้วขงเบ้งจึงว่าแก่เบ้งเจียดว่า ท่านมีไมตรีต่อเราเปนอันมาก ท่านชื่อไรเปนแซ่อันใด เมื่อสำเร็จราชการแล้วจะได้ตอบแทนไมตรีท่าน
