ออกจากเมืองเราดอกท่านจึงลวงจับตัวเราได้ ขงเบ้งได้ฟังดังนั้นเห็นว่าเบ้งเฮ๊กยังมานะถือตัวอยู่ จึงว่าเราจะปล่อยท่านไปอิกครั้งหนึ่ง ท่านจงหาที่มั่นบำรุงทแกล้วทหารให้พร้อมไว้เถิด เราจะยกไปสู้รบกับท่านๆก็จะได้เห็นฝีมือเรา แม้นเราจับมาได้ท่านยังพูดฉนี้อยู่ เราจะฆ่าเสียสิ้นทั้งโคต แล้วก็ให้ทหารแก้มัดเบ้งเฮ๊กออก เบ้งเฮ๊กก็คำนับลาขงเบ้งไป ขงเบ้งจึงให้ทหารแก้เบ้งฮิวกับโตสู้ไต้อ๋องออกเลี้ยงสุราแล้ว เอาม้าให้คนละตัวให้ตามเบ้งเฮ๊กไป ครั้นเบ้งฮิวโตสู้ไต้อ๋องไปแล้ว ขงเบ้งจึงตั้งเอียวหองเปนขุนนางผู้ใหญ่แล้วให้บำเหน็จรางวัลแก่หญิงสิบคน แลทหารทั้งปวงตามสมควร เอียวหองก็คำนับลาขงเบ้งไปที่อยู่
ฝ่ายเบ้งเฮ๊กเบ้งฮิวกับโตสู้ไต้อ๋อง รีบพากันไปทั้งกลางวันกลางคืนถึงเมืองสามกั๋ง นอกเมืองนั้นมีแม่น้ำล้อมสามด้าน นอกนั้นออกไปข้างทิศเหนือ เปนที่ราบกว้างสี่ร้อยเส้นมีผลไม้ต่างๆเปนอันมาก ข้างทิศตวันตกสองร้อยเส้นเปนนาเกลือ ฝ่ายทิศใต้ไกลเมืองสามร้อยเส้นถึงเมืองลงต่อต๋อง แล้วจึงถึงเมืองหลวงมีเขาล้อมรอบ ในเมืองมีเขาใหญ่อันหนึ่งชื่องินแข บนยอดเขานั้นมีปราสาทชื่อก๋งเตียนเล่าคายเปนที่อยู่เจ้ามันอ๋อง ริมปราสาทนั้นมีศาลเจ้าสำหรับแผ่นดิน ศักดิ์สิทธิ์ชาวเมืองทั้งปวงนับถือแต่งเครื่องไปเส้นเจ้าแกคุย ที่ศาลนั้นปีละสี่ครั้งผู้สำหรับประนีบัดรับเครื่องเส้นนั้นชื่อปกกุย แล้วชาวเมืองทั้งปวงต้องไปจับคนในแดนเมืองเสฉวน มาเส้นทุกปีมิได้ขาด ถ้าหาไม่ได้ก็เผอิญให้ไข้จับเปนโรคต่าง ๆ
