ทหารทั้งปวงได้ฟังดังนั้นก็คำนับกราบลงแล้วจึงว่า อันความคิดมหาอุปราชนี้ฦกซึ้งหลักแหลมนัก อย่าว่าแต่มนุษย์เลยถึงปีศาจแลเทพารักษ์ ซึ่งสำแดงฤทธิ์เดชต่างๆก็หารู้ถึงกลมหาอุปราชไม่ ขณะนั้นพอม้าต้ายแลทหารทั้งปวงมัดเอาเบ้งเฮ็กเบ้งฮิว ตั้วไหลนางจ๊กหยงมาถึงขงเบ้งก็ให้ทหารแก้มัดออกเสีย เบ้งเฮ็กก็คำนับกราบลงขงเบ้งจึงให้เบ้งเฮ็กเบ้งฮิว ตั้วไหลนางจ๊กหยงไปนั่งอยู่ที่ไกล แล้วให้ทหารยกโต๊ะแลสุราไปให้กิน
ขณะเมื่อสี่คนเสพย์สุราอยู่นั้น ขงเบ้งจึงให้ทหารคนหนึ่งแต่งกลไปว่าแก่เบ้งเฮ๊กว่า บัดนี้มหาอุปราชจะให้ปล่อยท่านเสีย ถ้าท่านจะใคร่ทำศึกกับมหาอุปราชดูฝีมือความคิดอิก เราจะปล่อยท่านไปส้องสุมทหารยกมารบให้สิ้นฝีมือ จะได้เห็นประจักษ์ว่าผู้ใดแพ้แลชนะ เบ้งเฮ๊กได้ฟังดังนั้นก็คิดน้อยใจน้ำตาตกจึงว่า แต่ก่อนมาก็ยังไม่เคยได้ยินว่า ทำการศึกกันเขาจับได้แล้วปล่อยเสียถึงเจ็ดครั้ง ด้วยเราเปนคนต่างแดนกันกับท่านก็จริง แต่รู้จักผิดแลชอบมีความอายอยู่บ้าง ตัวเรากับภรรยาแลสมัคพรรคพวกทั้งปวงควรจะไปกราบลงกับตีนมหาอุปราชขอชีวิตร์จึงจะชอบ แล้วเบ้งเฮ๊กก็พากันมาหาขงเบ้งคำนับกราบลงแล้วจึงว่าตัว ข้าพเจ้าได้กระทำความผิด มหาอุปราชไว้ชีวิตร์ปล่อยไปมิเอาโทษข้าพเจ้าถึงเจ็ดครั้ง มหาอุปราชจงอดโทษข้าพเจ้าเถิด แต่นี้ไปเมื่อหน้าข้าพเจ้ามิได้คิดคดต่อมหาอุปราชสืบไปเลย
