จึงต้อนเนื้อแม่ลูกออกมาจากป่า พระเจ้าโจผีก็เอาเกาทัณฑ์ยิงถูกแม่เนื้อนั้นตาย ลูกเนื้อก็ตกใจวิ่งผ่านหน้าม้าโจยอยมา โจยอยคิดสงสารก็นิ่งอยู่
พระเจ้าโจผีจึงถามว่าเหตุใดเจ้าจึงไม่ยิงเกาทัณฑ์ โจยอยจึงทูลว่าเนื้อสองตัวแม่ลูกพระองค์ยิงแม่นั้นตายแล้ว ข้าพเจ้าเห็นลูกเนื้อเปนกำพร้าคิดสงสารนักจึงมิได้ทำอันตราย พระเจ้าโจผีได้ฟังดังนั้นก็คิดสลดพระไทยนักทิ้งเกาทัณฑ์เสีย คิดว่าบุตร์เรานี้มีเม็ตตาแก่สัตว์ ควรจะครองสมบัติได้ แล้วก็เสด็จกลับเข้าเมือง พระเจ้าโจผีจึงตั้งโจยอยเปนเพงงวนอ๋อง แปลเปนภาษาไทยว่าราชบุตร์ต่างกรม
ครั้นถึงเดือนแปดพระเจ้าโจผีประชวรไข้จับ หมอพยาบาลเท่าใดก็ไม่คลาย จึงให้หาโจจิ๋นหนึ่ง ตันกุ๋นหนึ่ง สุม้าอี้หนึ่ง ซึ่งเปนขุนนางผู้ใหญ่กับโจยอยเข้ามา พระเจ้าโจผีจึงตรัสว่าบัดนี้ตัวเราก็ป่วยหนัก เห็นจะไม่รอดแล้วเราคิดวิตกด้วยโจยอยยังหนุ่มแก่ความนักอยู่ ถ้าเราหาบุญไม่แล้ว ท่านทั้งสามเคยทำราชการกับเราฉันใด จงช่วยเอาใจใส่ราชการเมืองทำนุบำรุงบุตร์เราเหมือนฉนั้นเถิด
ขุนนางทั้งสามได้ฟังดังนั้นจึงทูลว่า พระองค์อย่าวิตกเลย ข้าพเจ้าทั้งสามนี้ ก็ตั้งใจทำการสนองคุณพระองค์ไปกราบเท้าสิ้นชีวิตร์ พระเจ้าโจผีจึงตรัสว่า เราคิดประหลาดใจนักด้วยประตูเมืองใหญ่เรานี้ หาเหตุผลไม่ก็ทำลายหักลงเอ็ง เห็นเราจะสิ้นบุญเสียครั้งนี้เปนมั่นคง
ขณะนั้นพอขันทีเข้ามาทูลว่าโจฮิวซึ่งเปนขุนนางสำหรับกำจัดสัตรูตวันออกจะเข้ามาเฝ้า พระเจ้าโจผีก็ให้หาเข้ามา แล้วทรงพระกรรแสง
