นิทานอีสป/นิทานที่ 27
นกอินทีคู่หนึ่งทำรังอยู่บนยอดไม้ มีหมาจิ้งจอกตัวหนึ่งออกลูกอยู่ในโพรงโคนต้นไม้ต้นเดียวกันนั้น วันหนึ่ง เวลาหมาจิ้งจอกไปเที่ยวหากินหนทางไกล ทิ้งลูกไว้ในโพลงไม้แต่ลำพัง นกอินทรีบินลงเฉี่ยวเอาลูกหมาจิ้งจอกขึ้นไปไว้บนรังตัวหนึ่ง หมายว่าจะเอาไปให้ลูกของตัวกิน หมาจิ้งจอกกลับเห็นลูกหายไป และได้ยินเสียงร้องอยู่บนยอดไม้ ก็รู้ว่า นกอินทรีลักเอาไป จึงออกมาตะเกียกตะกายโคนต้นไม้ ร้องอ้อนวอนขอให้นกอินทรีส่งลูกกลับคืนมาให้แก่ตน ฝ่ายข้างนกอินทรีถือดีว่าตัวอยู่บนยอดไม้สูง หมาจิ้งจอกจะทำอันตรายแก่ตนมิได้ ก็พูดจาโอหังก้าวร้าวไม่ยอมคืนลูกให้แก่หมาจิ้งจอก หมาจิ้งจอกมีความโกรธ คิดผูกพยาบาท จึงไปคาบเอาคบที่ชาวป่าเขาจุดทิ้งไว้มารมใต้รังนกอินทรี นกอินทรีได้ไอไฟร้อน กลัวรังและลูกของตนจะเป็นอันตรายไหม้เกรียมไป ก็ต้องยอมรับผิดแก่หมาจิ้งจอก แล้วก็คืนลูกให้โดยดี
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ถ้าตนเป็นผู้ใหญ่ ก็อย่ารังแกผู้น้อย เพราะถ้าผู้น้อยมีความโกรธ คิดผูกพยาบาทขึ้นมาบ้าง ก็อาจจะให้ร้ายแก่ตนได้
