นิทานอีสป/นิทานที่ 29
ครั้งหนึ่ง ส่วนต่าง ๆ ของร่างกาย มีมือ ปาก และฟัน เป็นต้น เกิดถุ้งเถียงเกี่ยงงอนกันขึ้นกับท้อง ส่วนเหล่านั้นหาความว่า ท้องไม่ได้ทำการงานอะไร นิ่งอยู่เฉย ๆ คอยแต่ที่จะอิ่มเท่านั้น แต่ส่วนมือตีนต้องทำการงานต่าง ๆ เหน็ดเหนื่อย แม้ปากก็ต้องเคี้ยวอาหาร สำหรับแต่จะให้ท้องอิ่ม ส่วนเหล่านี้เกิดอิจฉาทองขึ้นมา จึงพากันนิ่งเฉยเสีย มือก็ไม่หยิบของส่งเข้าปาก ปากก็ไม่อมอาหารไว้ และฟันก็ไม่เคี้ยว ด้วยหวังจะแกล้งทรมานท้องให้อดอยาก ในไม่ช้า ร่างกายของคนผู้นั้นก็ซูบผอมไป ส่วนที่คบคิดกันแกล้งท้องก็พากันอ่อนเพลียกระวนกระวายไปตามกัน จึงได้รู้สำนึกว่า ตัวผิด เพราะส่วนในร่างกายทุก ๆ ส่วนต้องอาศัยกัน จะแยกกันมิได้ ถ้าแยกกันแล้ว ก็ต่างถึงความลำบากเสียหายไปด้วยกัน
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า กิจธุระอันใดที่ต้องช่วยกันทำหลายคน ถ้าคนเหล่านั้นเกี่ยงแย่งไม่ปรองดองช่วยเหลือกันและกัน ปล่อยให้ ก็เสียการเสียประโยชน์ของคนเหล่านั้นด้วยกันทุกคน
