นิทานอีสป/นิทานที่ 5
หมาจิ้งจอกตัวหนึ่งตกลงไปในบ่อลึก จะพยายามตะเกียกตะกายสักเท่าใดก็ขึ้นไม่ได้ เมื่อจนปัญญา ก็เกาะข้างบ่อนิ่งอยู่แต่พอไม่ให้จมน้ำตาย ขณะนั้น มีแพะตัวหนึ่งกระหายน้ำเดินมาที่ปากบ่อ เห็นหมาจิ้งจอกลงไปอยู่ในบ่อนั้น จึงร้องถามหมาจิ้งจอกลงไปว่า น้ำลึกหรือตื้น รสจืดสนิทดีหรือกร่อยเค็มเป็นอย่างไร หมาจิ้งจอกได้ฟังดังนั้นก็ดีใจ หมายจะลวงแพะเอาตัวรอด จึงร้องตอบขึ้นมาว่า "ลงมาเถิดเว้ย น้ำในนี้จืดเย็นดีนัห ลงมากินอาบเล่นด้วยกันให้สบายใจเถิด" แพะไม่รู้เท่าหมาจิ้งจอก ก็กระโจนลงไปในทันที หาได้ตริตรองเสียก่อนไม่ หมาจิ้งจอกได้ช่อง ก็เหยียบเขาแพะกระโดดขึ้นฝั่งได้ แล้วชะโงกลงไปพูดแก่แพะว่า "ถ้าเจ้ามีความคิดมากเท่ากับเส้นเคราที่ใต้คางของเจ้าแล้ว ไหนเลยเจ้าจะใจเร็วด่วนได้เสียท่วงทีแก่เราถึงเพียงนี้ ที่ถูก เจ้าจะต้องคิดให้ดีเสียก่อน แล้วจึงค่อยกระโดดลงไป ไม่ใช่หรือ"
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า การงานใด ๆ ถ้าเราใจเร็วด่วนได้ ไม่คิดให้รอบคอบเสียก่อนแล้วจึงทำลงไป ฉวยพลาดท่า ก็จะเสียหาย และได้ความอับอายมาก
