นิทานอีสป/นิทานที่ 8
เช้าวันหนึ่งในฤดูฝน แต่แดดออกจัดดี มดง่ามพวกหนึ่งจึงช่วยกันขนเมล็ดข้าวที่หาไว้ได้ในฤดูร้อนออกตากแดด ขณะนั้น มีจักจั่นผอมเดินโซเซผ่านมาเห็นเข้า จึงแวะเข้าไปหามดแล้วพูดว่า "ข้าพเจ้าอดอาหารมาหลายเวลาแล้ว หิวเต็มทน ขอทานข้าวให้ข้าพเจ้ากินสักเมล็ดสองเมล็ดพอรอดตาย จะได้หรือไม่" มดถามว่า "ก็ในฤดูร้อนซึ่งเป็นหน้าเกี่ยวข้าว มีอาหารอุดม ท่านไปทำอะไรเสีย จึงไม่หาอาหารเก็บเอาไว้เล่า" จักจั่นตอบว่า "ข้าพเจ้าหาเวลาว่างไม่ได้ เพราะฤดูแล้ง เที่ยวร้องเพลงเล่นเพลินไปวันยังค่ำ ๆ จนสิ้นฤดู ครั้นถึงฤดูฝนตก ข้าวก็งอกเสียหมดแล้ว" มดจึงเย้ยให้ว่า "อ้าว ดีแล้วละเป็นไร ถ้าท่านร้องเพลงเพลินไปในฤดูร้อน ทำไมจึงไม่หัดรำในฤดูฝนเล่า"
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ขณะที่ยังดี ๆ อยู่ ถ้าเราไม่อุตส่าห์ทำการงานหาสมบัติเอาไว้แล้ว ในเมื่อถึงเวลาเจ็บไข้ได้ยาก เราก็จะได้ความลำบากยากแค้นเป็นอยางยิ่ง
