ผู้สร้างสรรค์:ศรีปราชญ์
←รายชื่อ: ศ | ศรีปราชญ์ |
งาน
แก้ไข- โคลงกวีโบราณ (2462)
- "กำสรวญโคลงดั้น", ใน วชิรญาณ ตอนที่ 77 (2443) (เริ่มดัชนี)
- อนิรุทธคำฉันท์ (2503) (เริ่มดัชนี)
งานที่เกี่ยวข้อง
แก้ไข- ตำนานศรีปราชญ์, โดย พระยาปริยัติธรรมธาดา (แพ ตาละลักษมณ์) (2462) (เริ่มดัชนี)
- "เรื่องศรีปราชญ์", ใน คำให้การขุนหลวงหาวัด (2459) (ต้นฉบับ)
- "ภาค 1 ตอน 2 เรื่อง พงษาวดารกรุงศรีอยุทธยา", ใน คำให้การชาวกรุงเก่า (2457) (ต้นฉบับ)
- "วินิจฉัย เรื่อง ศรีปราชญ์", โดย หม่อมราชวงศ์สุมนชาติ สวัสดิกุล, ใน สุมนชาตินิพนธ์ (2507) (ต้นฉบับ)
- "ศรีปราชญ์หรือ", โดย อมร สิงโกวินทร์, ใน อนุสรณ์แด่ น.ส. เสาวณีย์ สิงหโกวินท์ (2510) (เริ่มดัชนี)
งานที่บุคคลนี้สร้างสรรค์ขึ้น ปัจจุบันเป็นสาธารณสมบัติแล้ว เพราะลิขสิทธิ์ได้หมดอายุตามมาตรา 19 และมาตรา 20 ของพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 ซึ่งระบุว่า
- ถ้ารู้ตัวผู้สร้างสรรค์ ในกรณีที่ผู้สร้างสรรค์เป็นบุคคลธรรมดา
- ลิขสิทธิ์หมดอายุเมื่อพ้น 50 ปีนับแต่ผู้สร้างสรรค์ถึงแก่ความตาย
- ถ้ามีผู้สร้างสรรค์ร่วม ลิขสิทธิ์หมดอายุ
- เมื่อพ้น 50 ปีนับแต่ผู้สร้างสรรค์ร่วมคนสุดท้ายถึงแก่ความตาย หรือ
- เมื่อพ้น 50 ปีนับแต่ได้โฆษณางานนั้นเป็นครั้งแรก ในกรณีที่ไม่เคยโฆษณางานนั้นเลยก่อนที่ผู้สร้างสรรค์ร่วมคนสุดท้ายจะถึงแก่ความตาย
- ถ้ารู้ตัวผู้สร้างสรรค์ ในกรณีที่ผู้สร้างสรรค์เป็นนิติบุคคล หรือถ้าไม่รู้ตัวผู้สร้างสรรค์
- ลิขสิทธิ์หมดอายุเมื่อพ้น 50 ปีนับแต่ได้สร้างสรรค์งานนั้นขึ้น
- แต่ถ้าได้โฆษณางานนั้นในระหว่าง 50 ปีข้างต้น ลิขสิทธิ์หมดอายุเมื่อพ้น 50 ปีนับแต่ได้โฆษณางานนั้นเป็นครั้งแรก