หนังสือจดหมายเหตุ


เล่ม ตั้งแต่ ถึง

1 (แรก) ใบที่ 1 เดือนกรกฎาคม ค.ศ. 1844 ใบที่ 12 เดือนกรกฎาคม ค.ศ. 1845
(เดือน 8 ปฐมาษาฒ จ.ศ. 1206/พ.ศ. 2387) (เดือน 7 จ.ศ. 1207/พ.ศ. 2388)

2 (แรก) ใบที่ 13 เดือนกรกฎาคม ค.ศ. 1845 ใบที่ 16 เดือนตุลาคม ค.ศ. 1845
(เดือน 8 จ.ศ. 1207/พ.ศ. 2388) (เดือน 11 จ.ศ. 1207/พ.ศ. 2388)

1 (หลัง) ใบที่ 1 วันที่ 1 มีนาคม ค.ศ. 1865 ใบที่ 24 วันที่ 15 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1866
(วันขึ้น 7 ค่ำ เดือน 6 จ.ศ. 1227/พ.ศ. 2408)[ก] (วันขึ้น 1 ค่ำ เดือน 4 จ.ศ. 1227/พ.ศ. 2408)
^[ก]ต้นฉบับลงไว้เช่นนั้น แต่ที่ถูก คือ วันขึ้น 5 ค่ำ เดือน 4 จ.ศ. 1226/พ.ศ. 2407

2 (หลัง) ใบที่ 1 วันที่ 1 มีนาคม ค.ศ. 1866 ใบที่ 24 วันที่ 16 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1867
(วันแรม 1 ค่ำ เดือน 4 จ.ศ. 1227/พ.ศ. 2408) (วันขึ้น 12 ค่ำ เดือน 3 จ.ศ. 1228/พ.ศ. 2409)

งานนี้ ปัจจุบันเป็นสาธารณสมบัติแล้ว เพราะลิขสิทธิ์ได้หมดอายุตามมาตรา 19 และมาตรา 20 ของพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 ซึ่งระบุว่า

ถ้ารู้ตัวผู้สร้างสรรค์ ในกรณีที่ผู้สร้างสรรค์เป็นบุคคลธรรมดา
  1. ลิขสิทธิ์หมดอายุเมื่อพ้น 50 ปีนับแต่ผู้สร้างสรรค์ถึงแก่ความตาย
  2. ถ้ามีผู้สร้างสรรค์ร่วม ลิขสิทธิ์หมดอายุ
    1. เมื่อพ้น 50 ปีนับแต่ผู้สร้างสรรค์ร่วมคนสุดท้ายถึงแก่ความตาย หรือ
    2. เมื่อพ้น 50 ปีนับแต่ได้โฆษณางานนั้นเป็นครั้งแรก ในกรณีที่ไม่เคยโฆษณางานนั้นเลยก่อนที่ผู้สร้างสรรค์ร่วมคนสุดท้ายจะถึงแก่ความตาย
ถ้ารู้ตัวผู้สร้างสรรค์ ในกรณีที่ผู้สร้างสรรค์เป็นนิติบุคคล หรือถ้าไม่รู้ตัวผู้สร้างสรรค์
  1. ลิขสิทธิ์หมดอายุเมื่อพ้น 50 ปีนับแต่ได้สร้างสรรค์งานนั้นขึ้น
  2. แต่ถ้าได้โฆษณางานนั้นในระหว่าง 50 ปีข้างต้น ลิขสิทธิ์หมดอายุเมื่อพ้น 50 ปีนับแต่ได้โฆษณางานนั้นเป็นครั้งแรก