หน้า:Prachum Kotmai Ratchakan Thi Nueng 2482 (2).djvu/272

หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
พระไอยการลักษณวิวาท ตี
ด่า
กัน[บก 1]

อันว่าลักขณวิวาท ตี
ด่า
กันแลลักขณรุกไป ตี
ด่า
ท่านเปน
มูลคดีมีพระบาฬีในคำภีร์พระธรรมสาตว่า ปหรญฺจ ขุํสา ถานา
วิติกฺกมฺมพลากเรน เปนอาทิดั่งนี้ จึ่งมีอัฐาธิบายษาขคดีอัน
โบราณราชกรษัตรบัญญัติสืบ ๆ มาโดยมาตราดั่งนี้
ศุภมศดุ ๑๓๖๙[บก 2][วซ 1] ศกสัปสังวัชรเชษฐมาศศุกขปักษยตติย
ดิถีคุรุวาระ มีพระราชโองการบัญญัติพระราชอาา สมเดจ์
พระเจ้ารามาธิบดีศรีสุนธรราชบรมจักรพรรดิศวรบรมบพิตร
พระพุทธิเจ้าอยู่หัว มีพระราชหฤๅไทยกรรุณา ปราถนาจ
ระงับดับทุกขทุระราษฎร จึ่งให้ตราพระราชกฤษฎีกา โฆษนา
แก่ชาวเจ้าเหล่าราชนิกุนขุนหมื่นพฤฒามาตย์ราชมนตรีพิริย
โยธาสมสังกัดพัน อันมีในพระราชอานาจักรประชาราษฎร
ทังปวง ตั้งแต่นี้สืบไปเมื่อหน้า
1
๑ มาตราหนึ่ง วิวาท ด่า
ตี
กัน โทษ
๑๐
กทง มิให้
ม.ธ.ก.
 

  1. พิมพ์ตามฉะบับหลวง L4 ยังเหลืออีกฉะบับหนึ่ง (ก) ซึ่งหอสมุดแห่งชาติพึ่งหาซื้อได้ในปี ๒๔๗๗ จึงไม่มีระบุในบัญชีของนายบูรเนย์
  2. ในต้นฉะบับ เลข ๓ ตอนหน้าลบเสีย เหลือแต่ตอนหลัง
  1. บัญชีท้ายกฎหมายลักษณอาญา (2451, น. 287) ว่า "๑๒๖๙"