นิทานอีสป/นิทานที่ 17
_page_41.jpg)
ขณะเมื่อหมาป่ากำลังกินน้ำอยู่ที่ต้นลำธารแห่งหนึ่ง แลเห็นลูกแกะเดินท่องน้ำมาแต่ไกล หมาป่าตั้งใจว่า จะจับกินเสีย แต่เมื่อจะกิน คิดว่า จะต้องทำให้ลูกแกะเห็นความชอบธรรมของตนเสียก่อน เมื่อคิดดังนั้นแล้ว ก็ตรงเข้าไปด่าลูกแกะว่า "เอ็งนี้ชาติชั่ว เอ็งถือดีอย่างไรจึงมากวนน้ำกินของข้าให้ขุ่นเป็นตมไปดังนี้" ลูกแกะตกใจ ร้องตอบไปโดยซื่อว่า "ท่านจะว่า ข้าพเจ้ากวนน้ำกินของท่านให้ขุ่นอย่างไรถูก เพราะน้ำในลำธารนี้ไหลจากท่านมายังข้าพเจ้า หาได้ไหลจากข้าพเจ้าไปยังท่านไม่" หมาป่าก็แกล้งหาความต่อไปว่า "เอาเถิด ถึงเอ็งจะไม่ได้ทำน้ำขุ่นวันนี้ เมื่อปีกลายนี้ เอ็งก็ได้ด่าว่าข้านักหนา" ลูกแกะตัวสั่น ร้องตอบไปว่า "พุทโธ่เอ๋ย เมื่อปีกลายนี้ ข้าพเจ้าก็ยังไม่ได้เกิดมาเห็นเดือนเห็นตะวันเลย" หมาป่าตอบว่า "เอาเถอะน่ะ ถึงเอ็งไม่ได้ด่าข้า พ่อของเอ็งก็ด่าข้า เอ็งมีความผิดเหมือนกัน จะมาต่อล้อต่อเถียงกันไปทำไม" ว่าแล้วก็ตะครุบลูกแกะกินเป็นอาหาร
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า วิสัยพาลย่อมหาเหตุที่จะพาลผู้ไม่มีความผิดให้จงได้
