นิทานอีสป/นิทานที่ 22
_page_50.jpg)
ลูกแพะตัวหนึ่งเดินไปเที่ยวหากินแต่ลำพัง ไปพบหมาป่าเข้าที่กลางทาง หมาป่าจึงออกไล่กวดจะจับกินเสีย เมื่อลูกแพะเห็นจวนตัว จะวิ่งหนีไปไหนไม่พ้น และจะหาที่พึ่งที่ไหนก็ไม่ได้อีกแล้ว จึงแกล้งทำเป็นใจดี แข็งใจร้องไปแก่หมาป่าว่า "นี่แน่ะ ท่าน ไหน ๆ ข้าพเจ้าก็จะหนีไม่พ้น จำจะต้องเป็นเหยื่อของท่านอยู่แล้ว ข้าพเจ้าจะขอฟังเสียงปี่ให้เพราะจับใจสักหน่อยเถิด" หมาป่าได้ฟังดังนั้นก็ตามใจ ฉวยปี่ได้แล้ว ลุกขึ้นนั่งยอง ๆ เป่าให้ฟังอยู่ที่ข้างก้อนหิน ส่วนลูกแพะก็ลุกขึ้นเต้นสองขาให้เข้ากับเสียงปี่ ทันใดนั้น หมาไล่เนื้อตัวหนึ่งอยู่ใกล้ ได้ยินเสียง วิ่งมาดู พบหมาป่าเข้า ก็ไล่กวดไป ขณะเมื่อหมาป่าจะวิ่งหนี หมาป่าร้องไปแก่ลูกแพะว่า "สมควรแล้วที่เราจะต้องวิ่งหนี เพราะเราก็เป็นแต่เพียงหมาป่าผู้มีหน้าที่ที่จะเห่าหอนและจับสัตว์กินเท่านั้น แล้วยังจะเผยอหน้ามาเป่าปี่กับเขาด้วย"
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า การหมกมุ่นเอาเป็นธุระในสิ่งซึ่งไม่ใช่หน้าที่ของตนจะต้องกระทำ ย่อมเป็นเหตุให้เสียประโยชน์แก่ตนได้
