นิทานอีสป/นิทานที่ 25
นิทานที่ ๒๕ เรื่อง ลูกปูกับแม่ปู
วันหนึ่ง เวลาน้ำลงงวด ปูสองตัวแม่ลูกพากันไต่ลงไปหากินตามชายเลน ขณะเมื่อไต่ไปนั้น ลูกเดินหน้า แม่เดินหลัง ตาแม่จับอยู่ที่ลูก พอไต่ไปได้สักหน่อย แม่ก็ร้องบอกไปแก่ลูกว่า "นั่น ทำไมเจ้าจึงเดินงุ่มง่ามซัดไปเซมาดังนั้น จะเดินให้ตรง ๆ ทางไม่ได้หรือ จะได้ไปถึงที่หากินเสียเร็ว ๆ มัวเดินคดไปคดมาเช่นนี้ น้ำก็จะขึ้นมาเสียก่อนเราไปถึงที่" ลูกปูจึงย้อมถามมาว่า "แม่จะให้เดินให้ตรงทางนั้นเดินอย่างไรฉันก็ยังไม่รู้ แม่ลองเดินให้ฉันดูสักที" แม่ปูก็เดินตรงไม่ได้ ด้วยวิสัยปูย่อมเดินคดไปคดมาเป็นธรรมดา แต่หากแม่ปูไม่รู้สึกตัวเอง
***
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า การที่จะสั่งสอนผู้อื่นให้ทำอย่างใดนั้น เราทำอย่างนั้นได้เอง จึงควรสอนผู้อื่น
