นิทานอีสป/นิทานที่ 37
มีหมาจิ้งจอกตัวหนึ่งอาสาเข้าไปเป็นบ่าวอยู่กับราชสีห์ เมื่อราชสีห์จะไปในที่ใด หมาจิ้งจอกก็ตามไปด้วยทุกคราว วันหนึ่ง ขณะที่สัตว์ทั้งสองกำลังเดินไปกลางทาง หมาจิ้งจอกได้กลิ่นเนื้อ วิ่งเข้าไปค้นดูในพุ่มไม้ ก็พบเนื้อ จึงรีบกลับออกมาบอกราชสีห์ให้ไปจับกิน แต่วันนั้นเป็นต้นมา ราชสีห์รู้ว่า หมาจิ้งจอกมีจมูกดี ก็ใช้ให้ออกไปเที่ยวตามรอยเนื้อ แล้วให้กลับมาบอกตำบลที่ไปพบเนื้อทุกวัน ๆ หมาจิ้งจอกเห็นกิริยาราชสีห์อาจหาญในขณะเมื่อจะเข้าตะครุบเนื้อ ก็นึกชอบใจ อยากจะเอาอย่างเช่นนั้นบ้าง จึงขออนุญาตต่อราชสีห์ว่า ถ้าคราวต่อไปได้พบเนื้อแล้ว ตนจะเข้าตะครุบเองจนเนื้อตายแล้ว จึงจะกลับมาเชิญให้ราชสีห์ไปกิน ราชสีห์ก็ยอมอนุญาตให้ทำตามที่หมาจิ้งจอกขอ หมาจิ้งจอกดีใจ รีบวิ่งเข้าป่าไปทันที เผอิญไปสวนทางเข้ากับกวางที่ไหล่เขา แต่พอหมาจิ้งจอกจะกระโดดขึ้นไปตะครุบกวาง นายพรานที่ด้อมตามรอยกวางมาก็ยิงตายทั้งกวางและทั้งหมาจิ้งจอกตัวนั้นด้วยในขณะเดียวนั้น
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ความทะนงตัวอยากจะมีอำนาจเกินสมควร ย่อมเป็นอันตรายแก่ตัวได้
