นิทานอีสป/นิทานที่ 38
_page_80.jpg)
แม่เนื้อตัวหนึ่งเที่ยวและเล็มหญ้ากินอยู่ตามลานกว้างในกลางป่าแห่งหนึ่ง ในขณะที่กำลังหากินเพลินอยู่นั้น แม่เนื้อเหลือบไปเห็นนายพรานป่าถือหน้าไม้เดินมาแต่ไกล ก็มีความตกใจกลัว คิดหาทางที่จะหนีเอาตัวรอด ก็ยังไม่เห็นว่า จะทำอย่างไรดี ครั้นจะวิ่งหนีไปกลางแจ้งซึ่ง ๆ หน้า ก็กลัวนายพรานจะยิงถูก เพราะนายพรานคนนี้เป็นผู้มีฝีมือแม่นยิ่งนัก ครั้นจะเล็ดลอดไปตามใต้ร่มไม้ ก็เกรงว่า ต้นไม้ที่ขึ้นระกะอยู่ไม่สู้จะหนาทึบ จะไม่เป็นที่กำบังตนให้พ้นจากลูกธนูได้ ครั้นยิ่งยืนตะลึงอยู่เช่นนั้นนานเข้า นายพรานก็ยิ่งเดินใกล้เข้ามาทุกที แม่เนื้อเห็นจวนตัว ไม่รู้ที่จะทำประการใดดี ก็เลยเสี่ยงบุญเสี่ยงกรรมวิ่งเข้าไปซุกซ่อนตัวอยู่ในเซิงเถาวัลย์ซึ่งขึ้นปรกอยู่ที่ชายป่า นายพราน เมื่อมาถึงที่ ๆ แม่เนื้อยืนอยู่ก่อน ไม่เห็นแม่เนื้อ สำคัญใจว่า แม่เนื้อวิ่งบหนีเตลิดพ้นไปเสียแล้ว ก็จะเดินเลยไป ฝ่ายแม่เนื้อ เมื่อเห็นพรานเดินเลยลับไปแล้ว หมายว่า พ้นภัย ก็เลยเล็มใบเถาวัลย์กินจนพุ่มไม้นั้นโปร่ง ครั้นนายพรานเดินกลับมา ก็แลเห็นแม่เนื้อได้ถนัด จึงยกหน้าไม้ขึ้นยิงถูกที่เหมาะ ทำให้แม่เนื้อทรุดนิ่งแน่อยู่ณที่นั้นเอง เมื่อแม่เนื้อจะตาย แม่เนื้อร้องขึ้นว่า "นี่แหละคือผลของการที่เนรคุณเขา ได้อาศัยซ่อนตัวอยู่ในเซิงเถาวัลย์ดี ๆ แล้ว ก็ไปกินใบเถาวัลย์ จนกระทั่งนายพรานแลเห็นตัวได้ว่า ซุ่มซ่อนอยู่ที่ไหน"
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ความที่คิดร้ายต่อผู้ที่ปกป้องรักษาเรา ย่อมเป็นอันตรายแก่ตนเอง
