นิทานอีสป/นิทานที่ 43
ชายผู้หนึ่งทอดแหอยู่ที่ริมฝั่งน้ำ ที่ข้างตลิ่งนั้นมีต้นหว้าใหญ่อยู่ต้นหนึ่งกำลังออกลูกดก ลิงที่กำลังปลิดลูกหว้ากินอยู่ เมื่อเห็นชายผู้นั้นเหวี่ยงแหไป นึกประหลาดใจ จ้องดูอยู่จนลืมกินลูกหว้า ในที่ตรงนั้น เผอิญมีกุ้งปลาชุม ชายที่ทอดแหจึงทอดแทเพลินไปจนลืมกินข้าวเช้า ครั้นตกสายเข้า คนทอดแหทนหิวไม่ไหว ก็เอาเรือผูกทิ้งไว้โคนต้นหว้า ตัวกลับไปกินข้าวที่บ้าน และคิดไว้ว่า เมื่อกินข้าวแล้ว จะกลับมาทอดแหต่อไปอีก ข้างฝ่ายลิง เมื่อเห็นคนเดินลับไปแล้ว ก็ลงมาจากต้นหว้า ไต่ลงไปในเรือ จับแหจะทอดกุ้งปลาเอาอย่างคน แต่แหเป็นของกว้างใหญ่เกินตัวลิง จึงพันต้นพันมือลิงยุ่งเหยิง ลิงยิ่งดิ้นรนเท่าไร แหก็ยิ่งพันยุ่งหนักเข้าทุกที ลงท้ายที่สุด ลิงก็พลาดแคมเรือตกลงไปในน้ำทั้ง ๆ แหพันตัวอยู่ดังนั้น เมื่อลิงสิ้นแรงจะจมน้ำตาย ลิงร้องขึ้นว่า "นี่แหละ สมน้ำหน้าตัวเราเองที่เราชอบสู่รู้"
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า จะทำการสิ่งใดต้องรู้จักประมาณกำลังตน อย่าหลงไปว่า ใครเขาทำอะไรได้แล้ว เราจะทำเหมือนเขาได้ไปทุกอย่าง
