บ้วนฮ่วยเหลา/เล่ม ๑/ตอน ๑๓

หน้า ๘๑–๘๕ สารบัญ

ฝ่ายฮันขี ขุนนางฝ่ายบุ๋น วันนั้นเป็นเดือนแปด ขึ้นสิบสองค่ำ เห็นเดือนหงาย ก็เดินไปเที่ยวเล่นที่สวนดอกไม้ในบ้าน จุดธูปเทียนขึ้นบูชาพระจันทร์ แล้วออกวาจาว่า ขอให้เทพยดา และพระจันทร์ พระอาทิตย์ จงช่วยให้บ้านเมืองอยู่เย็นเป็นสุขเถิด ด้วยบัดนี้ ในเมืองหลวงก็มีขุนนางกังฉินอยู่หลายคน แล้วก็มีข้าศึกมารบกวนอยู่ หามีผู้ใดจะปราบปรามไม่ ขอเทพยดาจงช่วยบำรุงรักษาด้วย

ฝ่ายเต็กเซงอยู่บนต้นไม้ได้ยินขุนนางคนนั้นมาบวงสรวงเทพยดา จึงคิดว่า ขุนนางคนนี้เป็นคนตงฉินโดยแท้ จำเราจะไปหาจึงจะชอบ คิดแล้วก็โดดลงจงต้นไม้เข้าไปคุกเข่าคำนับ เล่าความตามซึ่งเจนซันอ๋องให้กระบี่ไปฆ่าชิงชิว จนหลงเข้าไปในบ้านพังหอง พังหองคิดจะฆ่านั้นให้ฮันขีฟังทุกประการ ฮันขีจึงว่า เจ้าเอากระบี่ไปฆ่าชิงชิวนั้น เหตุใดไม่รู้ว่าพังหองเป็นพ่อตาชิงชิวเล่า เจ้าเป็นบุตรผู้ใด แซ่ใด ชื่อไร เต็กเซงบอกว่า ข้าพเจ้าแซ่ เต็ก ชื่อ เซง ปู่ข้าพเจ้าชื่อ หงวน เป็นขุนนางนายทหาร บิดาข้าพเจ้าชื่อ ก๊วง เป็นขุนนางฝ่ายบู๊ ฮันขีได้ฟังก็ดีใจ จึงว่า บิดาเจ้ากับเราได้สาบานเป็นพี่น้องกัน ตั้งแต่บิดาเจ้าไปอยู่เมืองซัวไซแล้วก็หาพบปะกันไม่ จนบิดาเจ้าลาออกนอกราชการกลับไปอยู่บ้านเดิม จะเป็นตายประการใดเราก็หาทราบไม่ จนมีบุตรเติบใหญ่ได้มาพบปะกัน แต่นี้สืบไปเจ้าเรียกเราว่า อา เถิด หาใช่คนอื่นไม่ พูดกันแล้วก็พาเต็กเซงไปซ่อนไว้ในบ้าน

ฝ่ายลีอีเก๋งเมื่อส่งเต็กเซงไปแล้วก็ไปแจ้งความกับพังหองว่า ข้าพเจ้าให้เต็กเซงเสพสุราเมาหารู้สึกตัวไม่ ข้าพเจ้าจะขอกระบี่ของท่านที่อย่างดีรีบไปฆ่าเต็กเซงเสียโดยเร็ว พังหองก็ยินดี ไปหยิบเอากระบี่อย่างดีมาส่งให้ลีกีเอ๋ง ลีกีเอ๋งรับกระบี่มาจากพังหอง คำนับลา แล้วจึงคิดว่า เต็กเซงเราก็ปล่อยให้หนีไปแล้ว บัดนี้ เราซ้ำล่อลวงเอากระบี่ของพังหองมาด้วย จำเราจะหนีพังหองไปบ้าง คิดแล้วก็รวบรวมทรัพย์สิ่งของของตัวได้พร้อมจะหนีไป เห็นประตูบ้านใส่กุญแจ ออกไม่ได้ ก็ไปเอาโคมที่สำหรับพังหองไปเที่ยวเล่นมาจุดไฟเข้า แล้วก็เดินออกไป นายประตูเห็นโคมสำคัญของพังหอง ก็ไขกุญแจให้ลีกีเอ๋ง ลีกีเอ๋งก็ออกจากประตูไป

ฝ่ายพังหอง ครั้นรุ่งขึ้นเช้าคอยฟังข่าว ลีกีเอ๋งก็ไม่เห็นกลับมาบอกความ จึงให้คนใช้ไปหาตัวลีกีเอ๋งก็ไม่พบ คนใช้กลับมาบอกว่า ลีกีเอ๋งกับเต็กเซงหนีไปเสียแต่เวลาคืนนี้แล้ว พังหองจึงเรียกนายประตูมาถามว่า เวลาคืนนี้มีผู้ใดออกไปบ้างหรือไม่ นายประตูบอกว่า เวลาคืนนี้ลีกีเอ๋งถือโคมสำคัญของท่านเดินออกไป ข้าพเจ้าถามว่า จะไปไหน ลีกีเอ๋งบอกว่า ท่านใช้ให้ไปบ้านชิงชิว ข้าพเจ้าเห็นลีกีเอ๋งไปแต่ผู้เดียว ข้าพเจ้าก็ไขกุญแจให้ พังหองจึงคิดว่า ลีกีเอ๋งปล่อยให้เต็กเซงหนีไปเสียแล้ว ตัวก็หนีไปเสียด้วยเล่า จึงเรียกทหารสี่สิบคนมาสั่งว่า เจ้าจงพากันแยกย้ายไปตามจับลีกีเอ๋งมาให้เราจงได้ เราจะให้รางวัล ทหารสี่สิบคนรับคำสั่งแล้วก็พากันแยกย้ายไปทุกทาง ทางละสองคน

ฝ่ายพังหอง เมื่อให้ทหารไปตามลีกีเอ๋งแล้ว ก็เดินตรวจดูตามริมกำแพงบ้าน เห็นต้นไม้ริมกำแพงบ้านฮันขีกับบ้านของตัวนั้นรอยคนเหนี่ยวเข้าหากัน จึงคิดว่า เวลาคืนนี้เต็กเซงเห็นจะปีนต้นไม้หนีข้ามกำแพงไปอยู่บ้านฮันขีเป็นแน่ คิดแล้วก็ให้ทหารสามพันไปล้อมบ้านฮันขีไว้คอยจับตัวเต็กเซงให้จงได้ ฝ่ายชิงชิวแจ้งว่า เต็กเซงหนีเข้าไปอยู่ในบ้านฮันขี ก็ให้ทหารสามร้อยมาสมทบกับทหารพังหองล้อมบ้านฮันขีไว้

ฝ่ายฮันขีเห็นทหารพังหองมาล้อมบ้าน จึงพูดกับเต็กเซงว่า พังหองพาทหารมาล้อมบ้านเราไว้ เห็นจะรู้ว่า เจ้าหนีมาอยู่ในบ้านเรา เต็กเซงจึงว่า พังหอง ชิงชิว ให้ทหารมาล้อมบ้านเราไว้ทั้งนี้ ข้าพเจ้าจะขอออกสู้รบแต่ผู้เดียว จะฆ่าพังหอง ชิงชิว เสียให้จงได้ ฮันขีจึงว่า ซึ่งเจ้าจะไปฆ่าพังหอง ชิงชิว เสียนั้นมิใช่จะฆ่าได้ง่าย ๆ เขาเป็นขุนนางผู้ใหญ่ พระเจ้าแผ่นดินชุบเลี้ยงเขา เจ้าจะทำดังนั้นไม่ได้ อาจะเอาเจ้าซ่อนไว้ ฟังดูพังหองจะว่าประการใด ครั้นพูดแล้วก็พาเต็กเซงไปซ่อนไว้บนเก๋งสูงงีจิวเหลา ด้วยเก๋งนี้พระเจ้าซ่องยินจงฮ่องเต้มีรับสั่งให้เจ้าพนักงานปลูกให้ฮันขีสำหรับดูหนังสือ มีป้ายจารึกเป็นอักษรไว้บนเก๋งว่า ถ้านอกจากฮันขีแล้ว ผู้ใดขึ้นไปบนเก๋งก็มีโทษ แล้วฮันขีก็ลงมาจากเก๋ง สั่งคนใช้ให้เปิดประตูรับพังหอง พังหองเข้ามาแล้วเชิญฮันขีเชิญให้นั่งที่อันสมควร คำนับกันตามธรรมเนียม ฮันขีจึงถามว่า ท่านพาทหารมาล้อมบ้านข้าพเจ้าไว้นี้ด้วยเหตุประการใด พังหองจึงตอบว่า ท่านอย่าถือโทษข้าพเจ้าเลย เวลาคืนนี้มีผู้ร้ายคนหนึ่งชื่อ เต็กเซง หนีข้าพเจ้ามาอยู่ในบ้านท่าน ท่านเห็นบ้างหรือไม่ ฮันขีจึงบอกว่า เต็กเซงนั้นข้าพเจ้าหารู้จักไม่ ท่านจงให้ทหารค้นดูก่อนเถิด พังหองก็ให้ทหารค้นดูในบ้านฮันขีจนทั่วแล้วก็หาพบไม่ เว้นแต่บนเก๋งสูงนั้นหาได้ขึ้นไปไม่ด้วยเป็นที่ห้าม ฮันขีจึงแกล้งพูดกับพังหองว่า เต็กเซงเห็นจะขึ้นไปอยู่บนเก๋งงีจิวเหลาดอกกระมัง ท่านจงขึ้นไปค้นเถิด พังหองได้ฟังฮันขีพูดประชดดังนั้น มิได้ตอบประการใด แล้วก็คำนับลาออกจากบ้านฮันขี แล้วสั่งทหารว่า พวกเจ้าจงคอยเต็กเซงอยู่ที่นี่ ถ้าเห็นตัวแล้วให้จับจงได้ ทหารเหล่านั้นก็คอยดูอยู่แต่นอกบ้าน