พระราชบัญญัติคณะสงฆ์ พุทธศักราช 2484 และรัฐนิยม/ส่วนที่ 2

ดูฉบับอื่นของงานนี้ที่ พระราชบัญญัติคณะสงฆ์ พุทธศักราช 2484

พระราชบัญญัติคณะสงฆ์ พุทธศักราช 2484 และรัฐนิยม (พ.ศ. 2484) โดย คณะกรรมการกฤษฎีกา
พระราชบัญญัติคณะสงฆ์ พุทธศักราช 2484 โดย สภาผู้แทนราษฎรไทย ชุดที่ 3

ส่วนที่ 3→

สถานีย่อย: พระราชบัญญัติคณะสงฆ์, กฎหมาย ร. 8

สารบัญ

พระราชบัญญัติ

บททั่วไป

หมวด

สมเด็จพระสังฆราช
สังฆสภา
คณะสังฆมนตรี
วัด
ศาสนสมบัติ
คณะวินัยธร
บทกำหนดโทษ
บทเบ็ดเตล็ด

บทเฉพาะกาล

พระราชบัญญัติ

คณะสงฆ์

พุทธศักราช ๒๔๘๔

ในพระปรมาภิไธยสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว
อานันทมหิดล
คณะผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์
(ตามประกาศประธานสภาผู้แทนราษฎร
ลงวันที่ ๔ สิงหาคม พุทธศักราช ๒๔๘๐)

อาทิตย์ทิพอาภา
พล.อ. พิชเยนทรโยธิน

ตราไว้ณวันที่ ๑๔ ตุลาคม พุทธศักราช ๒๔๘๔
เป็นปีที่ ๘ ในรัชชกาลปัจจุบัน

โดยที่สภาผู้แทนราษฎรลงมติว่า สมควรปรับปรุงกฎหมายว่าด้วยการคณะสงฆ์ให้เหมาะสมยิ่งขึ้น

จึ่งมีพระบรมราชโองการให้ตราพระราชบัญญัติขึ้นไว้ โดยคำแนะนำและยินยอมของสภาผู้แทนราษฎร ดั่งต่อไปนี้

บททั่วไป

มาตรา๑พระราชบัญญัตินี้ให้เรียกว่า “พระราชบัญญัติคณะสงฆ์ พุทธศักราช ๒๔๘๔”

มาตรา๒ให้ใช้พระราชบัญญัตินี้ตั้งแต่วันประกาศในราชกิจจานุเบกษาเป็นต้นไป

มาตรา๓ตั้งแต่วันใช้พระราชบัญญัตินี้ ให้ยกเลิกบรรดากฎหมาย กฎ และข้อบังคับอื่น ในส่วนที่มีบัญญัติไว้แล้วในพระราชบัญญัตินี้ หรือซึ่งแย้งกับบทแห่งพระราชบัญญัตินี้

มาตรา๔ให้รัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษาธิการรักษาการตามพระราชบัญญัตินี้ และให้มีอำนาจออกกฎกระทรวงเพื่อปฏิบัติการให้เป็นไปตามพระราชบัญญัตินี้^[1]

กฎกระทรวงนั้น เมื่อประกาศในราชกิจจานุเบกษาแล้ว ให้ใช้บังคับได้

หมวด ๑
สมเด็จพระสังฆราช

มาตรา๕พระมหากษัตริย์ทรงสถาปนาสมเด็จพระสังฆราช

มาตรา๖สมเด็จพระสังฆราชทรงดำรงตำแหน่งสกลมหาสังฆปรินายก และทรงบัญชาการคณะสงฆ์โดยบทแห่งพระราชบัญญัตินี้

↑ นอกจากกฎกระทรวง รัฐมนตรียังมีอำนาจออกระเบียบตามความมในมาตรา ๔๙ เกี่ยวกับสาสนสมบัติของวัด.

[1] นอกจากกฎกระทรวง รัฐมนตรียังมีอำนาจออกระเบียบตามความมในมาตรา ๔๙ เกี่ยวกับสาสนสมบัติของวัด.

[1]