กฎหมายไทยฯ/เล่ม 5
งานนี้ยังไม่เสร็จ สามารถดูและร่วมพัฒนาได้ที่ดัชนีนี้: 1 |
.svg)
กฎหมายไทย คือ
พระราชบัญญัติและประกาศ
ซึ่งตั้งขึ้นในรัชกาลของ
พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว
ผู้ทรงพระคุณธรรมอันประเสริฐ
เล่ม ๕
หลวงรัตนาญัปติ (เปล่ง)
อธิบดีกรมอัยการในกระทรวงยุติธรรม
เปนผู้รวบรวมเอามาลงพิมพ์
ไว้เปนสมุดเล่มเดียวกันเพื่อให้เปน
ประโยชน์แก่การพิจารณาพิพากษาคะดีทั้งปวง
ตีพิมพ์ที่โรงพิมพ์วิชากร บ้านหม้อ
ถนนเฟื่องนคร กรุงเทพฯ
ราคาเล่มละ ๘ บาท
รัตนโกสินทรศก ๑๑๔
สารบานน่า
| ๓๐๕ | พระราชบัญญัติเครื่องราชอิศิริยาภรณ์อันมีเกียรติยศมงกุฎสยาม รวม ๓๒ มาตรา รัตนโกสินทรศก ๑๑๒ | น่า | ๑๖๐๒ | |||
| ๓๐๖ | พระราชบัญญัติเครื่องราชอิศิริยาภรณ์อันเปนโบราณราชมงคลนพรัตนราชวราภรณ์ รวม ๒๕ มาตรา รัตนโกสินทรศก ๑๑๒ | น่า | ๑๖๑๙ | |||
| ๓๐๗ | พระราชบัญญัติตั้งศาลรับสั่งเปนศาลพิเศศครั้งหนึ่งสำหรับคนในบังคับสยามที่ต้องหาว่ากระทำความร้ายผิดกฎหมายที่ทุ่งเชียงคำ และที่แก่งเจ็ก เมืองคำมวน รวม ๒๙ ข้อ รัตนโกสินทรศก ๑๑๒ | น่า | ๑๖๓๗ | |||
| ๓๐๘ | ประกาศ ว่าด้วยไม่ให้กักขังคนที่จะกลับไปบ้านเมืองของคนในฝั่งซ้ายฟากตวันออกแม่น้ำโขง รัตนโกสินทรศก ๑๑๒ | น่า | ๑๖๕๐ | |||
| ๓๐๙ | ประกาศศาลโบริสภา ว่าด้วยน่าที่พลตระเวรรักษาท้องถนน รวม ๑๑ ข้อ จุลศักราช ๑๒๔๙ | น่า | ๑๖๕๓ | |||
| ๓๑๐ | ประกาศกระทรวงพระนครบาล ว่าด้วยห้ามมิให้ถือไม้พลองกระบองสั้นในท้องถนน รวม ๒ ข้อ รัตนโกสินทรศก ๑๑๓ | น่า | ๑๖๖๐ | |||
| ๓๑๑ | ประกาศแจ้งความ เรื่อง ชำระความพระยอด รวม ๑๓ ข้อ รัตนโกสินทรศก ๑๑๓ | น่า | ๑๖๖๒ | |||
| ๓๑๒ | พระราชบัญญัติสำหรับเครื่องราชอิศิริยาภรณ์อันมีเกียรติคุณรุ่งเรืองยิ่งมหาจักรีบรมราชวงษ์ รวม ๒๖ มาตรา รัตนโกสินทรศก ๑๑๒ | น่า | ๑๖๗๑ | |||
| ๓๑๓ | ประกาศตั้งเสนาบดีกระทรวงยุติธรรม รัตนโกสินทรศก ๑๑๓ | น่า | ๑๗๐๕ | |||
| ๓๑๔ | กฎเสนาบดีกระทรวงยุติธรรม ว่าด้วยมิให้ศาลอุทธรณ์เรียกค่าธรรมเนียมความอุทธรณ์จากผู้พิพากษาศาลที่ต้องอุทธรณ์ รวม ๒ ข้อ รัตนโกสินทรศก ๑๑๓ | น่า | ๑๗๐๖ | |||
| ๓๑๕ | ประกาศเปลี่ยนตำแหน่งเสนาบดี รัตนโกสินทรศก ๑๑๓ | น่า | ๑๗๑๐ | |||
| ๓๑๖ | ประกาศจัดปันน่าที่กระทรวงกระลาโหมมหาดไทย รวม ๕ ข้อ รัตนโกสินทรศก ๑๑๓ | น่า | ๑๗๑๑ | |||
| ๓๑๗ | ประกาศตั้งศาลโบริสภาเปนศาลกองตระเวรสำหรับกรุงเทพมหานครเพิ่มขึ้นอีกสามศาล รวม ๖ ข้อ รัตนโกสินทรศก ๑๑๓ | น่า | ๑๗๑๔ | |||
| ๓๑๘ | ประกาศสมเด็จพระบรมโอรสาธิราชสวรรคต รัตนโกสินทรศก ๑๑๓ | น่า | ๑๗๒๑ | |||
| ๓๑๙ | พระราชบัญญัติรัฐมนตรี รวม ๑๒ มาตรา รัตนโกสินทรศก ๑๑๓ | น่า | ๑๗๒๒ | |||
| ๓๒๐ | ประกาศสถาปนาสมเด็จพระบรมโอรสาธิราช เจ้าฟ้ามหาวชิราวุธ สยามมกุฎราชกุมาร รัตนโกสินทรศก ๑๑๓ | น่า | ๑๗๓๐ | |||
| ๓๒๑ | ประกาศตราสำหรับตำแหน่ง รัตนโกสินทรศก ๑๑๓ | น่า | ๑๗๓๔ | |||
| ๓๒๒ | พระราชบัญญัติลักษณพยาน รัตนโกสินทรศก ๑๑๓ คือ | |||||
| พระราชปรารภ | ||||||
| หมวดที่ ๑ ว่าด้วยชื่อพระราชบัญญัติ แลอธิบาย และยกกฎหมายเดิม | ||||||
| หมวดที่ ๒ ว่าด้วยคนจำพวกใดควรอ้างเปนพยานได้ | ||||||
| หมวดที่ ๓ ว่าด้วยวิธีสืบพยาน ๓ ประการ | ||||||
| หมวดที่ ๔ ว่าด้วยลักษณอ้างสรรพหนังสือต่าง ๆ เปนพยาน | ||||||
| หมวดที่ ๕ ว่าด้วยลักษณกะประเด็นข้อสืบสักขีพยานมาประกอบเอาความจริงลงในคำชี้สองสฐาน | ||||||
| หมวดที่ ๖ ว่าด้วยสืบพยานนอกกรุงเทพฯ และศาลหัวเมืองสืบพยานในกรุงเทพฯ | ||||||
| หมวดที่ ๗ ว่าด้วยโทษละเมิดอำนาจเจ้าพนักงาน | ||||||
| หมวดที่ ๘ ว่าด้วยโทษที่เกี่ยวข้องกับการสืบพยาน | ||||||
| หมวดที่ ๙ ว่าด้วยกฎหมายเดิมซึ่งยังคงให้ใช้ต่อไป ยกเอามารวมไว้ในพระราชบัญญัตินี้ด้วย | ||||||
| ตาตะรางหมายเลข ๑ | ||||||
| ตาตะรางหมายเลข ๒ | ||||||
| ตาตะรางหมายเลข ๓ | ||||||
| รวม ๖๔ มาตรา | น่า | ๑๗๓๖ | ||||
| ๓๒๓ | ประกาศว่าด้วยแบ่งแขวงของศาลโปริสภาทั้ง ๔ ศาลในกรุงเทพฯ รวม ๔ ข้อ รัตนโกสินทรศก ๑๑๓ | น่า | ๑๘๑๑ | |||
| ๓๒๔ | ประกาศเลิกอากรกอไม้ไผ่สีสุก รัตนโกสินทรศก ๑๑๓ | น่า | ๑๘๑๔ | |||
| ๓๒๕ | ประกาศห้ามตั้งร้านขายห่วงโยนห่วงฬ่อลวงเปนการพนัน จุลศักราช ๑๒๔๕ | น่า | ๑๘๑๖ | |||
| ๓๒๖ | พระราชบัญญัติสำหรับเครื่องราชอิศิริยาภรณ์อันมีเกียรติคุณรุ่งเรืองยิ่งมหาจักรกรีบรมราชวงษ์ แก้ไขใหม่ ร,ศ, ๑๑๔ | น่า | ๑๘๑๗ | |||
| ๓๒๗ | พระราชบัญญัติว่าด้วยแบบอย่างธงสยาม รัตนโกสินทรศก ๑๑๐ คือ | |||||
| ข้อ ๑ ธงบรมราชวัชมหาสยามินทร์สำหรับแผ่นดินกรุงสยาม | ||||||
| ข้อ ๒ ธงจุฑาธิปไตย คือ ราชธวัชสำหรับแผ่นดินกรุงสยาม | ||||||
| ข้อ ๓ ธงเยาวราชธวัชสำหรับราชตระกูล | ||||||
| ข้อ ๔ ธงไชยเฉลิมพลสำหรับกองทหาร | ||||||
| ข้อ ๕ ธงช้างเผือกทรงเครื่องยืนแทนสำหรับผู้แทนพระองค์พระเจ้าแผ่นดินฤๅผู้แทนเคาเวินเมนต์ | ||||||
| ข้อ ๖ ธงช้างเผือกทรงเครื่องยืนแท่นสำหรับกงสุลประจำราชการต่างประเทศ | ||||||
| ข้อ ๗ ธงช้างเผือกทรงเครื่องยืนแท่นสำหรับผู้ซึ่งไปราชการและผู้ว่าราชการเมือง | ||||||
| ข้อ ๘ ธงช้างเผือกทรงเครื่องยืนแท่นสำหรับเรือพระที่นั่งแลเรือรบหลวง | ||||||
| ข้อ ๙ ธงเกตุสำหรับยศทัพเรือ | ||||||
| ข้อ ๑๐ ธงหางแซงแซวสำหรับหมายตำแหน่งยศนายพลเรือ | ||||||
| ข้อ ๑๑ ธงหางจรเข้สำหรับใช้ในเรือรบต่าง ๆ เปนที่หมายยศตำแหน่งผู้บังคับการ | ||||||
| ข้อ ๑๒ ธงช้างนำร่องสำหรับที่หมายชักขึ้นเมื่อใด นำร่องอยู่ที่นั้น | ||||||
| ข้อ ๑๓ ธงช้างชาติสยามสำหรับใช้ในเรือไปรเวศได้ทั่วไป รวม ๑๓ ข้อ | น่า | ๑๘๑๙ | ||||
| ๓๒๘ | ข้อบังคับสำหรับรัฐมนตรีสภาซึ่งที่ชุมนุมปฤกษาเรียบเรียงไว้ รัตนโกสินทรศก ๑๑๓ | |||||
| ข้อ ๑ การนัดชุมนุม | ||||||
| ข้อ ๒ รัฐมนตรีต้องมาชุมนุมตามกำหนดนัด | ||||||
| ข้อ ๓ รัฐมนตรละไปเสียจากที่ชุมนุม | ||||||
| ข้อ ๔ รัฐมนตรีละการชุมนุมโดยความจำเปน | ||||||
| ข้อ ๕ รัฐมนตรีขาดชุมนุม | ||||||
| ข้อ ๖ น่าที่ผู้เปนประธาน | ||||||
| ข้อ ๗ น่าที่อุปนายก | ||||||
| ข้อ ๘ น่าที่สภาเลขานุการ | ||||||
| ข้อ ๙ ผู้ช่วยสภาเลขานุการ | ||||||
| ข้อ ๑๐ การชุมนุมสองอย่าง | ||||||
| ข้อ ๑๑๑ ระเบียบการชุมนุม | ||||||
| ข้อ ๑๒ อ่านสอบทานรายวัน | ||||||
| ข้อ ๑๓ ระเบียบรายงาน | ||||||
| ข้อ ๑๔ อำนาจแลน่าที่รัฐมนตรีในที่ชุมนุม | ||||||
| ข้อ ๑๕ กิริยาของรัฐมนตรี | ||||||
| ข้อ ๑๖ อำนาจกล่าวข้อความ | ||||||
| ข้อ ๑๗ เคารพต่อผู้เปนประธาน | ||||||
| ข้อ ๑๘ การบอกล่วงน่าก่อนปฤกษาแลถาม | ||||||
| ข้อ ๑๙ คำซึ่งไม่ต้องบอกล่วงน่า | ||||||
| ข้อ ๒๐ ห้ามปฤกษาในคำถามที่มีตอบ | ||||||
| ข้อ ๒๑ ชี้ข้อความ | ||||||
| ข้อ ๒๒ ชี้แจงคำปฤกษา | ||||||
| ข้อ ๒๓ เขียนนำคำปฤกษา | ||||||
| ข้อ ๒๔ ระงับข้อความเวลาหนึ่ง | ||||||
| ข้อ ๒๕ ถามข้อความต่อที่ชุมนุม | ||||||
| ข้อ ๒๖ ถือเอาข้อความขึ้นอิก | ||||||
| ข้อ ๒๗ ข้อความวิเศศสำคัญ | ||||||
| ข้อ ๒๘ อ่านหนังสือ | ||||||
| ข้อ ๒๙ ระเรียบส่งกรรมการ | ||||||
| ข้อ ๓๐ ระเบียบคำต่าง ๆ | ||||||
| ข้อ ๓๑ ตั้งกรรมการวิเศศ กรรมการประจำ | ||||||
| ข้อ ๓๒ ผู้สมควรเปนกรรมการ | ||||||
| ข้อ ๓๓ เรียกประชุมกรรมการ | ||||||
| ข้อ ๓๔ รายงานกรรมการ | ||||||
| ข้อ ๓๕ รับรายงาน | ||||||
| ข้อ ๓๖ รายงานต้องเขียน | ||||||
| ข้อ ๓๗ คำสั่งถึงกรรมการ | ||||||
| ข้อ ๓๘ ที่ชุมนุมแห่งกรรมการ | ||||||
| ข้อ ๓๙ ผู้ชุมนุมนอกกรรมการ | ||||||
| ข้อ ๔๐ เติมข้อความ | ||||||
| ข้อ ๔๑ แบ่งข้อความเปนส่วน | ||||||
| ข้อ ๔๒ ผู้ใดควรจะกล่าวก่อน | ||||||
| ข้อ ๔๓ ตกลงกันโดยดุษณีภาพ | ||||||
| ข้อ ๔๔ ลักษณชี้ขาด | ||||||
| ข้อ ๔๕ ความสำเร็จการชี้ขาด | ||||||
| ข้อ ๔๖ ชี้ขาดแทนกัน | ||||||
| ข้อ ๔๗ รัฐมนตรีมาถึงเวลาชี้ขาดกัน | ||||||
| ข้อ ๔๘ ในการชุมนุมปฤกษาด้วยการทำกฎหมายนั้น ดังนี้ ฎีกาหมายแจกที่ชุม⟨นุม⟩ | ||||||
| ข้อ ๔๙ ส่งฎีกาไปยังกรรมการหนึ่ง | ||||||
| ข้อ ๕๐ ฎีกากฎหมายล่วงแล้วไป | ||||||
| ข้อ ๕๑ คนนอกชุมนุม | ||||||
| ข้อ ๕๒ ต้องฟังคำเรื่องราวร้องขอ | ||||||
| ข้อ ๕๓ ถามคำพยาน | ||||||
| ข้อ ๕๔ การรบกวนผู้กล่าวข้อความ | ||||||
| ข้อ ๕๕ การรักษาความสามัคคีต่อที่ชุมนุม | ||||||
| ข้อ ๕๖ เรียกที่ชุมนุมกลับเข้าระเบียบ | ||||||
| ข้อ ๕๗ ผู้เปนประธานขอให้ชุมนุมตัดสินผู้ทำผิด | ||||||
| ข้อ ๕๘ ปฤกษาโทษผู้ทำผิด | ||||||
| ข้อ ๕๙ ลงโทษผู้ทำผิด | ||||||
| ข้อ ๖๐ การเลิกชุมนุมตามปรกติ | ||||||
| ข้อ ๖๑ การเลิกชุมนุมด้วยความจำเปน | ||||||
| ข้อ ๖๒ อำนาจแลน่าที่ผู้แทนสภานายก | ||||||
| ข้อ ๖๓ การงดข้อบังคับ | ||||||
| รวม ๖๓ ข้อ | น่า | ๑๘๒๖ | ||||
| ๓๒๙ | ประกาศในการเฉลิมพระชนม์พรรษา รัตนโกสินทรศก ๑๑๔ | น่า | ๑๘๖๕ | |||
| ๓๓๐ | ประกาศเลิกศาลโบริสภาที่ ๔ รัตนโกสินทรศก ๑๑๔ | น่า | ๑๘๖๗ | |||
| ๓๓๑ | ประกาศออกพระนามพระชนนีแห่งสมเด็จพระบรมโอรสาธิราช รัตนโกสินทรศก ๑๑๔ | น่า | ๑๘๖๙ | |||
| ๓๓๒ | ประกาศตั้งกรรมการตรวจตัดสีนการนา รัตนโกสินทรศก ๑๑๔ | น่า | ๑๘๖๙ | |||
| ๓๓๓ | ประกาศเครื่องราชอิศิริยาภรณ์สำหรับตระกูลจุลจอมเกล้า ฝ่ายใน รัตนโกสินทรศก ๑๑๔ | น่า | ๑๘๖๙ | |||
| ๓๓๔ | ประกาศไม่ให้อุทธรณ์ความในระหว่างพิจารณายังไม่ได้ตัดสิน รัตนโกสินทรศก ๑๑๔ | น่า | ๑๘๖๙ | |||
| ๓๓๕ | พระราชบัญญัติรัฐมนตรี เพิ่มเติม รัตนโกสินทรศก ๑๑๔ รวม ๔ มาตรา | น่า | ๑๘๖๙ | |||
| ๓๓๖ | พระธรรมนูญศาลหัวเมือง รัตนโกสินทรศก ๑๑๔ | |||||
| มาตรา ๑ นามพระราชบัญญัติ | ||||||
| มาตรา ๒ กำหนดให้ใช้ | ||||||
| มาตรา ๓ เลิกกฎหมายเก่า | ||||||
| มาตรา ๔ ชนิดศาลหัวเมือง | ||||||
| มาตรา ๕ การตั้งศาลประจำ | ||||||
| มาตรา ๖ การตั้งศาลพิเศศ | ||||||
| มาตรา ๗ จำนวนผู้พิพากษาประจำศาล | ||||||
| มาตรา ๘ กำหนดจังหวัดที่ซึ่งอยู่ในบังคับศาล | ||||||
| มาตรา ๙ ย้ายศาลไปชำระความตามท้องที่ | ||||||
| มาตรา ๑๐ ชั้นผู้พิพากษา | ||||||
| มาตรา ๑๑ การตั้งและเปลี่ยนผู้พิพากษา | ||||||
| มาตรา ๑๒ อำนาจผู้พิพากษา ชั้นที่ ๓ | ||||||
| มาตรา ๑๓ อำนาจผู้พิพากษา ชั้นที่ ๒ | ||||||
| มาตรา ๑๔ อำนาจผู้พิพากษา ชั้นที่ ๑ | ||||||
| มาตรา ๑๕ ผู้พิพากษามีอำนาจแต่เมื่อมีตำแหน่ง | ||||||
| มาตรา ๑๖ อำนาจศาลแขวง | ||||||
| มาตรา ๑๗ อำนาจศาลเมือง | ||||||
| มาตรา ๑๘ อำนาจศาลมณฑล | ||||||
| มาตรา ๑๙ คำพิพากษาโทษประหารชีวิตรและริบทรัพย์สมบัติ ต้องฃอรับพระราชทานพระบรมราชานุญาต | ||||||
| มาตรา ๒๐ อุทธรณ์ | ||||||
| มาตรา ๒๑ ผู้พิพากษาใหญ่รับผิดชอบอำนาจเหนือพนักงานในศาล | ||||||
| มาตรา ๒๒ น่าที่เฉพาะอธิบดีผู้พิพากษาศาลมณฑล | ||||||
| มาตรา ๒๓ ตั้งผู้แทนผู้พิพากษา | ||||||
| มาตรา ๒๔ ลงอาญาผู้แพ้คะดี | ||||||
| มาตรา ๒๕ ตั้งพนักงานอัยการ | ||||||
| มาตรา ๒๖ ตั้งผู้แทนพนักงานอัยการ | ||||||
| มาตรา ๒๗ อำนาจที่กำนันจะเปรียบเทียบความ | ||||||
| มาตรา ๒๘ อำนาจนายแขวงที่จะเปรียบเทียบความ | ||||||
| มาตรา ๒๙ คู่ความยอมตามเปรียบเทียบและมิยอม | ||||||
| มาตรา ๓๐ คู่ความยอมตามเปรียบเทียบแล้วไม่ทำตาม | ||||||
| มาตรา ๓๑ อำนาจศาลหัวเมืองที่จะเปรียบเทียบความ | ||||||
| มาตรา ๓๒ พนักงานจัดการรักษาพระราชบัญญัติ | ||||||
| รวม ๓๒ มาตรา | น่า | ๑๘๗๗ | ||||
| ๓๓๗ | ประกาศบอกศาลราชทัณฑ์พิเฉทมารวมอยู่ในศาลพระราชอาญา และรวมศาลแพ่งเกษม ศาลแพ่งไกสี เปนศาลแพ่ง รัตนโกสินทรศก ๑๑๔ | น่า | ๑๘๙๑ | |||
| ๓๓๘ | ประกาศให้ลงโทษจำขังแทนโทษทวน รัตนโกสินทรศก ๑๑๔ | น่า | ๑๘๙๓ | |||
| ๓๓๙ | ประกาศพระราชบัญญัติอากรการพนัน แก้ไขเพิ่มเติม รัตนโกสินทรศก ๑๑๔ | น่า | ๑๘๙๔ | |||
| ๓๔๐ | กฎ เปนข้อบังคับอากรฝิ่น ตั้งโดยเสนาบดีกระทรวงพระคลังมหาสมบัติ ได้รับพระราชทานพระบรมราชานุญาติ รวม ๖ ข้อ รัตนโกสินทรศก ๑๑๔ | น่า | ๑๘๙๖ | |||
| ๓๔๐ | พระราชบัญญัติโรงจำนำ รัตนโกสินศก ๑๑๔ | |||||
| พระราชดำริห์ | ||||||
| มาตรา ๑ นามพระราชบัญญัติ | ||||||
| มาตรา ๒ กำหนดให้ใช้ | ||||||
| มาตรา ๓ คนชนิดใดเปนผู้ตั้งโรงรับจำนำ | ||||||
| มาตรา ๔ ห้ามไม่ให้ตั้งโรงจำนำ เว้นไว้แต่ได้รับใบอนุญาตเสียก่อน กับกำหนดเจ้าพนักงานผู้ออกผู้คืนใบอนุญาต | ||||||
| มาตรา ๕ คาใบอนุญาตให้ใช้ล่วงน่าทุกเดือน | ||||||
| มาตรา ๖ ใบอนุญาตกำหนดใช้ได้เพียงสิ้นปี | ||||||
| มาตรา ๗ ห้ามผู้รับจำนำไม่ให้ทำมาหากินอย่างอื่น | ||||||
| มาตรา ๘ กำหนดเวลาจำนำแลไถ่ | ||||||
| มาตรา ๙ กระดานป้ายติดน่าโรงจำนำ | ||||||
| มาตรา ๑๐ การจดบาญชีของรับจำนำ | ||||||
| มาตรา ๑๑ ตั๋วรับจำนำ | ||||||
| มาตรา ๑๒ ไม่ให้รับจำนำเด็กแลภิกษุสามเณร | ||||||
| มาตรา ๑๓ อัตราดอกเบี้ย | ||||||
| มาตรา ๑๔ เขียนอัตราดอกเบี้ยปิดไว้ | ||||||
| มาตรา ๑๕ กำหนดให้ไถ่ทรัพย์คืนไป | ||||||
| มาตรา ๑๖ ผู้ใดนำต้วจำนำมาขอไถ่ ต้องถือว่าผู้นั้นเปนเจ้าของ | ||||||
| มาตรา ๑๗ ทรัพยจำนำไว้ที่ไม่มีกำหนดไถ่ พ้นกำหนด ๓ เดือนไปแล้ว หลุดเปนสิทธิ และให้จำหน่ายทรัพยนั้นต่อเมื่อยื่นบาญชีแล้ว ๑๕ วัน | ||||||
| มาตรา ๑๘ ผู้รับจำนำต้องใช้เงินราคาทรัพยที่หายฤๅชำรุดเสียไป | ||||||
| มาตรา ๑๙ เมื่อใบอนุญาตครบกำหนดฤๅต้องคืนแล้ว เจ้าพนักงานผู้ออกใบอนุญาตตั้งเจ้าพนักงานไปรักษาทรัพยที่จำนำไว้ได้ | ||||||
| มาตรา ๒๐ น่าที่ของผู้รับจำนำจะต้องจับตัวคนผู้มาขอจำนำโดยมีกิริยาอันควรสงไสย | ||||||
| มาตรา ๒๑ ห้ามไม่ให้รับจำนำของหลวง | ||||||
| มาตรา ๒๒ เมื่อทรัพยสิ่งใดหายไป ให้พนักงานผู้รักษาท้องที่แจ้งความให้ผู้รับจำนำรู้ทั่วกัน ถ้าได้รับจำนำไว้ ต้องแจ้งให้ทราบ | ||||||
| มาตรา ๒๓ พลตระเวนเข้าค้นโรงจำนำตรวจของและบาญชีได้ | ||||||
| มาตรา ๒๔ พลตระเวนตับตัวคนผู้มีอาการกิริยาอันน่าสงไสยมาได้ | ||||||
| มาตรา ๒๕ ผู้รับจำนำเปน⟨คน⟩ในบังคับต่างประเทศมีหนังสือสัญญา ต้องให้ได้รับอำนาจของกงสุลประเทศนั้น | ||||||
| มาตรา ๒๖ พิกัดโทษปรับไหมและจำไถ่โทษ | ||||||
| มาตรา ๒๗ ฟ้องในกำหนด ๓ เดือน | ||||||
| มาตรา ๒๘ โรงจำนำเก่าให้มารับใบอนุญาติพายใน ๒ เดือน | ||||||
| มาตรา ๒๙ พระราชกำหนดเดิมที่ไม่ใช้ในการรับจำนำตามพระราชบัญญัตินี้ | ||||||
| อัตราที่ ๑ | ||||||
| อัตราที่ ๒ | ||||||
| รวม ๒๙ มาตรา | น่า | ๑๙๐๐ | ||||
| ๓๔๒ | พระราชกำหนดตั้งศาลรับสั่งพิเศษสำหรับชำระสะสางคะดีความที่มีโทษหลวงชั้นเก่าซึ่งค้างอยู่ณะศาลพระราชอาญาในกรุงเทพฯ ทั้งปวง รัตนโกสินทร์ศก ๑๑๔ | น่า | ๑๙๒๓ |
งานนี้ ปัจจุบันเป็นสาธารณสมบัติแล้ว เพราะลิขสิทธิ์ได้หมดอายุตามมาตรา 19 และมาตรา 20 ของพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 ซึ่งระบุว่า
- ถ้ารู้ตัวผู้สร้างสรรค์ ในกรณีที่ผู้สร้างสรรค์เป็นบุคคลธรรมดา
- ลิขสิทธิ์หมดอายุเมื่อพ้น 50 ปีนับแต่ผู้สร้างสรรค์ถึงแก่ความตาย
- ถ้ามีผู้สร้างสรรค์ร่วม ลิขสิทธิ์หมดอายุ
- เมื่อพ้น 50 ปีนับแต่ผู้สร้างสรรค์ร่วมคนสุดท้ายถึงแก่ความตาย หรือ
- เมื่อพ้น 50 ปีนับแต่ได้โฆษณางานนั้นเป็นครั้งแรก ในกรณีที่ไม่เคยโฆษณางานนั้นเลยก่อนที่ผู้สร้างสรรค์ร่วมคนสุดท้ายจะถึงแก่ความตาย
- ถ้ารู้ตัวผู้สร้างสรรค์ ในกรณีที่ผู้สร้างสรรค์เป็นนิติบุคคล หรือถ้าไม่รู้ตัวผู้สร้างสรรค์
- ลิขสิทธิ์หมดอายุเมื่อพ้น 50 ปีนับแต่ได้สร้างสรรค์งานนั้นขึ้น
- แต่ถ้าได้โฆษณางานนั้นในระหว่าง 50 ปีข้างต้น ลิขสิทธิ์หมดอายุเมื่อพ้น 50 ปีนับแต่ได้โฆษณางานนั้นเป็นครั้งแรก
